Eind augustus ben ik verhuisd van Lovina in het noorden naar Ubud in midden-zuid Bali. Het was niet mijn eerste verhuizing op Bali, maar wel een héél andere ervaring. Dit keer verhuisde ik alleen én op de motor. Hoewel alleen... Zonder hulp van vrienden kom je niet ver.
Drie weken voordat ik verhuis naar Ubud, breng ik eindelijk de 3 katten Fuzzy, Luna en Ziva naar hun nieuwe thuis. Poekie was al eerder geadopteerd. Ze maken het gelukkig allemaal goed. Een hele opluchting, ondanks dat ik ze ontzettend mis.
Mijn nieuwe verblijfplaats is tijdelijk, omdat ik 6 weken later in het vliegtuig zal stappen naar Nederland voor nog onbepaalde tijd.
Ontspullen
Zelf zal ik terugvliegen met 2 koffers en handbagage. Daarom ben ik ongelooflijk dankbaar voor de goede vriend die eigenlijk bijna niets mee terug zou nemen, maar uiteindelijk vertrekt met zijn koffer vol met mijn spullen...
Er gaat ook nog een kubieke meter (waarvan de helft van mij) mee in een container van een kennis. Dat zijn voornamelijk zware dingen als boeken.
Toen ik 4 jaar geleden naar Bali vertrok, had ik maar 1 koffer bij me. Maar in de tussentijd ben ik zelf 2 keer op en neer geweest, dus heb ik steeds weer andere spullen meegenomen. En ik mocht nog wat zware dingen mee laten nemen in de container van een vriend die op Bali is komen wonen.
Zo verzamelt een mens in een paar jaar tijd toch best weer een hoop spullen.
Qua ruimte vallen een halve kubieke meter en 3 koffers dan ook vies tegen als je ze gaat inpakken...
Ontspullen met een hoofdletter O dus.
Al wekenlang ben ik bezig met uitzoeken, wat wil ik bewaren en wat kan of moet weg. Inpakken, wegen, teveel, meer wegdoen, steeds opnieuw, net zolang tot het past en binnen het toegestane gewicht van de luchtvaartmaatschappij blijft. Het is geen kwestie van óf het lukt, maar hóe ik het voor elkaar ga krijgen.
De laatste weken heb ik natuurlijk ook veel mensen gedag gezegd, geen idee of en wanneer ik hier weer terugkom. Zeg nooit nooit... Ik houd mezelf voor dat ik sowieso terugkom, dat ik alleen nog niet weet wanneer en of dat voor vakantie is of om te wonen.
Dag van de verhuizing
Het huis is zo goed als leeg als ik voor de laatste keer de sleutel omdraai. Een raar moment. Afscheid van het huis waar ik ruim anderhalf jaar met veel plezier gewoond heb en afscheid van Lovina, van noord Bali waar ik inmiddels al 3 jaar woon.
Ik ben in m'n leven al tig keer verhuisd, dat is het probleem niet, verhuizen vind ik normaal gesproken echt leuk.
Maar hier neem ik ook afscheid van een deel van mijn leven. Mijn relatie is na bijna 15 jaar stukgelopen en hij is 6 weken eerder al teruggevlogen naar Nederland. Dus vanuit dit huis scheiden onze wegen. Dat maakt dat deze verhuizing een veel diepere impact heeft op mij.
Op de motor neem ik alleen spullen mee voor de eerste week. Lieve vrienden zullen een paar dagen later mijn 2 koffers met de auto naar Ubud brengen. Maar die spullen voor de eerste week blijken al best veel te zijn... (zie mijn vorige blog “Spullen vervoeren met de motor op Bali”).
Bepakt en bezakt rijd ik uiteindelijk weg uit Lovina op naar Ubud.
De rit duurt zo'n 2,5 uur als je een beetje rustig rijdt. Het is een bekende route voor mij, die ik al honderden keren gereden heb, maar altijd achterop...
Nu rijd ik 'm voor het eerst zelf, alleen op de motor. Daar heb ik ook heel bewust voor gekozen, dit is míjn reis. Zo kan ik stoppen wanneer ik daar behoefte aan heb en net zo snel of langzaam rijden als ik wil.
Ik ken de route uit m'n hoofd: eenmaal over de bergen heen sla ik in Sembung van de doorgaande weg af, in Blahkiuh ga ik bij die ene grote hoge boom linksaf het straatje in om door te steken naar een parallel lopende weg. Nog nét op tijd herken ik de boom, ze hebben 'm flink gesnoeid...
Uit eigen ervaring ken ik elke kuil en hobbel in de weg en weet ik na welke bocht er slecht asfalt ligt. Als je achterop zit, komt elke kuil namelijk een stuk harder aan. Hier en daar zijn er wel wat slechte stukken bijgekomen. Het gedeelte van Sangeh Monkey Forest tot in Blahkiuh rijd ik zigzaggend om de gaten heen. Verder valt het rijden zelf me reuze mee.
Emotionele reis
Emotioneel gezien is het een heel ánder verhaal. De reis is eigenlijk heel symbolisch.
Het eerste uur gaat het alleen maar bergop, redelijk stijl in vergelijking met de zuidkant van de bergen.
Ik rijd letterlijk weg van m'n oude leven. Onderweg naar boven stop ik een paar keer om nog even terug te kijken waar ik vandaan kom, letterlijk en figuurlijk. Daar ver beneden mij ligt mijn oude leventje. Dat laat ik nu achter me. Bijzonder om er zo bewust bij stil te kunnen staan.
Eenmaal over de bergkam heen, rijd ik m'n nieuwe leven tegemoet. De weg gaat aan de zuidkant veel geleidelijker omlaag. Ik rijd rustig en stop een poosje voor een lekkere lunch. Daarna tuf ik op m'n gemak door en geniet van het uitzicht op de rijstvelden waar ik langskom.
Eind van de middag rijd ik Ubud binnen. Bekend terrein voor me, want het eerste jaar woonden we daar. Ik parkeer voor de homestay, breng m'n spullen naar m'n kamer, pak de boel een beetje uit en ga even relaxen.
Bij de dichtstbijzijnde supermarkt haal ik een paar boodschapjes. Op de terugweg doe ik mijzelf een, naar mijn idee, welverdiende massage cadeau. Ik slaap die nacht als een roos.
De volgende ochtend denk ik nog even dat ik héél vroeg wakker ben geworden, maar het blijkt gewoon een erg donkere kamer te zijn...
Daar zit ik dan met een zelfgemaakt ontbijt op m'n terrasje. Een nieuwe dag, een nieuw leven.
De band Venice zingt het zo mooi "Welcome to the rest of your life, for the rest of your life."
En zo voelt het ook. Ik weet diep van binnen, dat als er een deur dicht gaat, er ergens anders deuren zullen openen. Ik ga de toekomst met vertrouwen tegemoet.
Kom maar op met dat nieuwe leven!