Spullen vervoeren met de motor op Bali

Spullen vervoeren op de motor, Balinezen zijn er wereldkampioen in. Je kan het zo gek niet bedenken of ze vervoeren het op de motor, op de een of andere manier vastgezet of vastgehouden. Fantastisch om voorbij te zien rijden. Zouden wij buitenlanders dat ook kunnen?

Als je weleens op Bali geweest bent, dan herken je het beeld vast wel. Een motor met achterop een groot ijzeren rek, wat op de een of andere manier vastgelast is aan de motor, volgestouwd met iets om te verkopen.

Zo wordt er van alles langs de straat verkocht: bakso (soort soep met ballen), siervisjes in een beetje water in plastic zakjes die aan een rek geknoopt zijn (volgens mij al gekookt voordat ze überhaupt in een vissenkom terechtkomen), pakjes kroepoek, lokaal schepijs, fruitstukjes in een zakje, eieren. Het maakt ze echt niet uit, alles is mogelijk.

Handig vastgezet met touwen, banden of wat er ook maar voorhanden is. Soms ook simpelweg door iemand het vast te laten houden. Ik heb eens een motor zien rijden met een spiegel van ongeveer 2 bij 1 meter, die vastgehouden werd door een achterop zittend persoon. De spiegel stond tussen hen in op het zadel, hoog boven beide uitstekend. De passagier keek noodgedwongen de hele rit naar zichzelf... Alles kan hier.

Natuurlijk komt het voort uit het feit dat heel veel Balinezen zelf geen auto hebben, maar meestal wel een motor. Daar wordt een mens wel enorm creatief van.

Verpakkingen zijn ook vaak nèt even anders. Als je op de markt eieren koopt, dan zit daar geen beschermend doosje omheen, je krijgt ze gewoon los mee in een plastic zakje. Met een beetje oefening is dat achterop zittend nog wel heelhuids thuis te brengen.

Maar toen ik laatst het zakje met eieren in de box achterop had gedaan, veilig tussen de andere boodschappen, dacht ik, waren er nog maar 3 heel van de 6. Ik at die avond een grote omelet...

Eerder zat ik al eens achterop met een groot aluminium wasrek over m'n schouder heen, de normaalste zaak van de wereld op Bali.

Gekker was het om een plastic ladekastje van 60x120x40 cm mee te nemen achterop de motor.

Er werd bij de winkel meerdere keren gevraagd of we niet liever met de auto terugkwamen. Na een keer of 4 herhaald te hebben dat we geen auto bezaten, leek het eindelijk door te dringen dat we inderdaad geen auto hadden.

We hebben nog geprobeerd een vriend met auto te bereiken, maar dat lukte zo snel niet. Tja, wat doe je dan? Proberen of laten staan en een andere keer terugkomen? Gewoon maar proberen, we zijn er nou toch...

Vol vertrouwen zei ik “ah joh, dat kunnen wij ook. Touw eromheen en dan hou ik dat vast, piece of cake”. Zo gezegd, zo gedaan. Het gevaarte vastgesjort met touw op de bagagebox achterop. Ik hield het touw aan beide kanten vast als een soort van groot uitgevallen rugzak om te voorkomen dat het ding opzij zou schuiven.

Zwaar was ie niet, maar wel onhandig van formaat. Uiteraard stak ie aan alle kanten uit.

Bij iedere hobbel in de weg schoof het ding mij bijna van de motor en knalde tegen mijn helm aan. Ik probeerde dat te voorkomen, wat jammerlijk mislukte. Dan maar m'n hoofd opzij houden en af en toe van kant wisselen. Maar toen we 25 minuten later dan eindelijk thuis waren, had ik wel enorme kramp in m'n vingers, handen, armen, schouders, nek, waar niet eigenlijk... Maar het was gelukt!

Een beetje creatief met touw en ik draai m'n hand er niet meer voor om. Hoewel... na dat ladekastje heb ik nog dagen spierpijn in m'n armen en schouders gehad.

Op zulke momenten voel ik me wel even een echte Balinees. De Balinezen zelf kijken er overigens helemaal niet van op als iemand een koelkast o.i.d. achterop de motor vervoert. Waar ze wél van opkijken, is als buitenlanders dat doen, dan heb je wel bekijks.

En als dat dan allemaal lukt, tja dan kan je natuurlijk ook verhuizen op de motor, toch? Tuurlijk.

Ik verhuisde onlangs van Lovina (noord Bali) naar Ubud (midden-zuid Bali). Er hoefden geen meubels mee, alleen ikzelf, mijn kleding en mijn eigen persoonlijke spulletjes. Geen enkel probleem dacht ik zo. Een grote koffer vond ik wat te ver gaan, zeker omdat ik een rit van bijna 3 uur zou gaan maken. Een rit die voor het grootste deel dwars door de bergen heen gaat.

Maar lieve vrienden die een paar dagen later toch die kant op gingen, waren bereid om mijn beide koffers mee te nemen.

Misschien herken je het wel, je hebt altijd meer spullen dan je denkt. Ik had al tig keer gekeken en was er zeker van dat ik deze spullen zelf op de motor mee zou kunnen nemen voor de eerste paar dagen.

De dag van vertrek was aangebroken. De box achterop zat al vol, ik had een volle rugzak die ik om zou doen, dus ik hoefde alleen nog de ruimte onder het zadel te vullen. Jammer genoeg bleek die thermoskan toch nèt niét in het vak onder het zadel te passen, in ieder geval kon het zadel dan niet meer dicht...

Maar ik ben niet voor 1 gat te vangen, zoals ik al zei, beetje creatief met touw en het zat hartstikke vast op de passagiersplek samen met mijn yoga matjes.

Vervolgens bleek ik ook wat teveel slippertjes en nog wat dingetjes mee te willen nemen... Oké dacht ik, dan haal ik die andere tas uit de box en zet ik die voorop tussen m'n benen in en dan kan dit gewoon allemaal los in de box.

Zo gedacht, zo gedaan. Uiteindelijk kon alles mee. Ik ben onderweg niks verloren en ik ben veilig en wel aangekomen op de plaats van bestemming.

Conclusie: er is altijd véél meer mogelijk dan je denkt en ik kan zó examen doen voor Balinees...