Soms roep ik wel eens dat ik iets mis, maar wat is missen? Natuurlijk mis ik familie en vrienden. Daarnaast mis ik ook wel eens wat, maar ik heb er ook heel veel andere dingen voor in de plaats gekregen. Dus ja, écht missen? Dat zijn uiteindelijk niet eens zo gek veel dingen. In deze blog lees je mijn top 5.
Missen, missen, wat is missen? Ik wist dat ik naar een ander land ging en dat elk land zijn eigen-aardigheden heeft. Sommige zijn leuk, andere wat minder. Zolang het gemiddelde ervan nog steeds doorslaat naar de positieve kant, gaat het goed, denk ik. Maar er zijn altijd wel dingen die je zo gewend bent van je eigen land, dat je ze toch mist. Dit is mijn top 5.
#1 Familie en Vrienden
Met stip op 1 staan familie en vrienden. Familie heb ik niet hier, hoewel Indonesiërs je al snel als familie zien. Maar voor echte familieleden blijft het bij videobellen en whatsappen, zolang de grenzen niet open zijn.
Ik heb inmiddels wel nieuwe kennissen opgedaan en zelfs enkele echte vrienden. Daar zit voor mij een groot verschil in. Ik kan met veel mensen een gezellige avond hebben, maar voor een echt goed gesprek of een vertrouwensband is toch wel meer nodig.
Het grootste verschil is natuurlijk dat ik met de vrienden hier geen historie heb. We kunnen niet tegen elkaar zeggen “weet je nog?” want we hebben geen flauw idee van elkaars leven 'vóór Bali'. Iedereen vertelt over zijn of haar verleden alleen datgene wat ie wil vertellen. Soms is dat misschien fijn, je kunt rustig overnieuw beginnen. Maar een gedeeld verleden schept een band en dat mis ik dus wel echt.
#2 Stilte
Bali is toch een heel rustig eiland? Nou, dat ligt eraan wat je onder rustig verstaat... Er heerst absoluut een soort kalmte over dit eiland. Een rustige energie of sfeer of hoe je het noemen wil, zonder stress en zonder haast. Niks moet en morgen of volgende week is ook prima. Wat dan soms wel weer 's lastig kan zijn als je een afspraak wil maken, maar dat terzijde.
Maar stilte als in de afwezigheid van door mensen gemaakt geluid? Nee, dat vind je hier niet. Het is nergens op Bali écht stil. Er zijn uitzonderingen, maar daarvoor moet je wel heel erg je best doen om er te komen (ik ging ervoor naar een 'Silent Retreat' héérlijk).
Balinezen houden gewoon niet van stilte. Overal is altijd geluid, hard geluid, in mijn oren vaak gewoon pokkeherrie. Van muziek in een winkel of ergens op een feestje, (vals) zingende karaoke deelnemers (nationale hobby en dat móet met microfoon) of live optredende bands.
Muziek kan alleen maar uit gigantisch blèrende en trillende luidsprekers komen, zo lijkt het. Vooral bij barretjes en kroegjes staat het over het algemeen loeihard. Niemand kan zich meer verstaanbaar maken, maar daar lijkt niemand zich ook maar iets van aan te trekken. Bestellen kan in gebarentaal.
Maar geluiden komen ook van aangepaste uitlaten van scooters, hoog piepende turbo's van vrachtwagens, zaagmachines, blaffende honden, tegen hun mobieltjes schreeuwende mensen (bellen doe je natuurlijk altijd via whatsapp beeldbellen, zodat iedereen kan meegenieten) en ook game muziekjes of youtube video's op mobieltjes (hoezo volumeknop?.....).
Ik kan maar 2 opties bedenken (ik zie er vast over het hoofd): óf ze zijn allemaal knettertje doof óf ze kunnen zich super goed afsluiten voor hun omgeving (daar zou ík dan wel weer jaloers op zijn).
Ik ben zo blij als ik even alleen maar natuurgeluiden hoor, heerlijk die fluitende vogeltjes, krekels, de ruisende wind door de palmen, het zachte kabbelen van de zee...
Om dan ineens wreed verstoord te worden door een karaoke feestje in de buurt. Weg relatieve stilte...
#3 Privacy
In een eerdere blog ("Gaan Privacy en Balinezen Samen?") heb ik het al eens over privacy gehad, vooral over het gebrek eraan. Ik moet eerlijk zeggen, dat went voor mij nooit.
Laat me het verschil zo uitleggen: ik ben nogal gehecht aan mijn privacy, heb graag mijn eigen ruimte, ga graag mijn eigen gang, wil aan niemand verantwoording hoeven afleggen behalve aan mezelf.
Daar lijnrecht tegenover staat de Balinees die het woord privacy niet eens kent, géén idee heeft wat het inhoudt. Typisch geval van jammer voor mij. Maar ik begrijp inmiddels wel de buitenlanders die hier wonen en die zo'n grote hoge muur om hun terrein heen hebben gebouwd...
#4 Duidelijke taal
De mogelijkheid om te zeggen wat je denkt of een keertje 'nee' te zeggen, komt niet voor in het brein van de Balinezen, bang als ze zijn dat ze iemand beledigen. Je kunt hier dan ook maar beter eerst nadenken voordat je iets roept. Soms best lastig...
Maar duidelijke taal kom ik ook niet tegen als ik informatie wil hebben over regels, wetten en dergelijke. Als ik dezelfde vraag stel aan 10 verschillende personen van officiële instanties, dan krijg ik 10 verschillende antwoorden. Wil het echte antwoord zich nu bekend maken?
#5 Chocola en krokante crackers
Echte lekkere chocolade en krokante volkoren crackers (Wasa ofzoiets) mis ik het meeste.
De gangbare chocola hier lijkt nog het meest op koetjesrepen, van die dingen waar de cacao overheen gevlogen is. Maar vaak wel gevuld met allerlei noten als amandelen, cashewnoten en pinda's. Zoveel zelfs dat het lastig is om repen te vinden zónder noten.
Gelukkig zijn er wel een paar merken die meer cacao bevatten, maar die zijn weer heel erg duur (omgerekend zo'n 3,50 euro per stuk). Wat ik heel raar vind, want cacaobonen hoeven niet van ver te komen, die groeien hier gewoon aan de bomen.
Het lekkerste vind ik de chocola van het merk Monggo, opgezet door een Belg die op Java woont. Dán proef je tenminste chocola.
Crackers heb ik al zo vaak geprobeerd. Steeds trap ik er weer in en denk ik 'deze zien er wel uit alsof ze krokant en hartig zijn'. Ja inderdaad, alsof, want de werkelijkheid is toch elke keer weer anders. Het blijken meestal zachte zoete koek-achtige dingen. Helaas.
Maar uiteindelijk heeft Bali gelukkig ook heel erg veel leuke en bijzondere dingen te bieden, anders zou ik hier natuurlijk niet meer zijn.
Ben jij wel eens op Bali geweest en herken je iets van mijn verhaal? Ik lees graag jouw ervaringen in een reactie hieronder.