Vertrekken naar het buitenland: voor de één een droom voor de ander een nachtmerrie. Voor mij al lange tijd een droom. En dan liefst naar Zuidoost-Azië, omdat de Oosterse wereld mij enorm aanspreekt. En specifieker Bali.
Voorheen wilde ik nooit 2 keer naar eenzelfde bestemming, omdat mijn landen-verlanglijst nog zoveel langer was. Maar toen ik in 2008 voor het eerst op Bali kwam, werd ik net als velen besmet met het Bali-virus. Sindsdien kom ik er (bijna) jaarlijks voor vakantie en soms voor langere tijd. Dit eiland heeft een enorme aantrekkingskracht op mij en vanaf augustus 2019 woon ik er samen met manlief.
Dat klinkt natuurlijk heel makkelijk, maar dat is het niet. Vertrekken naar het buitenland doe ik niet even met 2 vingers in m'n neus, daar komt nogal wat bij kijken. Uiteraard moest ik me verdiepen in het land en de mogelijkheden daar qua langdurig verblijf, wonen, werken en of ik wel of niet een visum nodig had. Dat laatste was dus het geval.
Zo'n visum maakt het nog wat extra ingewikkeld en ook dat moest ik natuurlijk zorgvuldig uitzoeken. En omdat Bali een provincie is van de Republiek Indonesië, heb ik uiteraard ook te maken met de wetten en regels van de Indonesische regering, die een paar duizend kilometer verderop op Java huist. Veel gepuzzel dus, ondanks dat ik door de jaren heen al aardig wat wist van het eiland.
Naast dat alles, moet je goed voor ogen houden, dat op vakantie altijd alles leuk en fantastisch lijkt. Maar zodra je ergens woont, is de ervaring meestal nét even anders. De werkelijkheid achter het mooie tropische plaatje, kan wel eens minder leuk zijn dan gedacht.
Door een eerder verblijf van 6 maanden had ik ook die ervaring al in mijn rugzakje. Ik was dus goed voorbereid. Maar zelfs met alle voorbereidingen, duurde het voor mij toch nog een tijd voordat ik daadwerkelijk de knoop kon doorhakken. Het feit dat ik met een burn-out thuis kwam te zitten van mijn werk, gaf me net dat laatste zetje.
Vluchten kan niet meer
Vertrekken naar het buitenland wordt door sommige mensen gezien als vluchten. Ik moet zeggen dat dat ook een tijdje door mijn hoofd spookte. Maar ik heb die gedachte er al snel uitgebonjourd. Het ligt er natuurlijk maar net aan wat je onder vluchten verstaat. Als dat is, uit de ratrace stappen van de Westerse maatschappij, prima dan ben ik 'gevlucht'.
Maar als je denkt dat vluchten hetzelfde is als wegrennen voor je eigen problemen, dan heb ik nieuws voor je: dat kán niet. Je kunt niet vluchten voor je eigen problemen (behalve natuurlijk als die problemen veroorzaakt worden door gevaar van buitenaf). Je neemt jezelf en alles wat bij je hoort, zoals gewoonten, gedachten en denkpatronen, o-ve-ral mee naartoe. Al zou je op de maan gaan wonen, er is geen ontsnappen aan.
Natuurlijk zijn er mensen die inderdaad om problemen te ontvluchten naar het buitenland gaan. Maar vroeg of laat komen ze tot de ontdekking (als ze eerlijk zijn tegenover zichzelf), dat ze nog steeds tegen dezelfde problemen aanlopen als voorheen. Helaas lost weglopen niks op, in plaats daarvan kun je jezelf maar beter onder de loep nemen.
Hoe ver moet je gaan
Mijn vertrek zie ik dus niet als vlucht. Ik ben wel heel bewust uit de bizar gehaaste en van alles moetende Westerse maatschappij gestapt. En dat bevalt me tot nog toe prima.
Van wie moeten we eigenlijk zoveel? (en liefst zo efficiënt mogelijk, want dan kan er nóg meer in dezelfde tijd). Uiteindelijk natuurlijk van onszelf, we leggen onszelf van alles op, ik ook. Weliswaar vaak met een behoorlijke druk van de maatschappij en de omgeving. De mens is nou eenmaal een kuddedier en wil graag ergens bij horen.
Zo willen we liefst ook voldoen aan datgene wat als 'normaal' wordt gezien. Maar ja, wat is eigenlijk 'normaal' en wie bepaalt dat? En waarom laat ik dat voor mij bepalen door een ander?
Allemaal dingen om uit te zoeken voor mezelf. De fysieke afstand heeft mij daar enorm bij geholpen, omdat ik zo het totale plaatje rustig kon bekijken. Dat gaf mij de gelegenheid om mijn leven en mijn persoontje beter te zien, te doorgronden en een helderder beeld te krijgen.
Daar kwamen niet persé alleen positieve dingen uit, ook de wat minder leuke kanten van mezelf verschenen in beeld. Maar mijn eigen-aardigheden horen ook bij mij. Alleen al door daar bewust van te zijn, ben ik persoonlijk gegroeid. En ik ben heel blij dat ik dat nu al kan constateren.
Persoonlijke groei vind ik namelijk iets heel belangrijks in het leven. Waar die drang precies vandaan komt weet ik niet, maar die is vrij groot. En er is nog zoveel te groeien, uitgegroeid ben ik pas als ik dood ben (of misschien zelfs dan nog niet).
Mocht ik op een keer beslissen om terug te gaan naar Nederland en weer te leven in de Westerse wereld, dan weet ik nu al dat het nooit meer hetzelfde zal worden voor mij. Ik heb nu een veel beter beeld van wat ik écht belangrijk vind. Ik zal er zeker voor waken om terug te vallen in oude gewoontes en gedrag. Steeds beter weet ik wat ik níet meer wil en daardoor kom ik steeds dichter bij wat ik dan wél wil. Met andere woorden, ik leer mezelf steeds beter kennen en da's toch een heel fijn gevoel op m'n 48e.
Je eigen avontuur
Ach en weet je, volgens mij maakt het uiteindelijk helemaal niet uit welk levenspad ik bewandel. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden. Er is niet zoiets als het 'juiste pad', geen vastomlijnd plan. Waar ik loop, ontvouwt zich vanzelf mijn pad. En er zijn altijd keuzes om te maken en elke keuze heeft consequenties.
De ene keer ga ik bij de kruising links, een andere keer rechts, dan weer rechtdoor. Weer een andere keer besluit ik misschien een stukje terug te gaan, om bij de vorige kruising alsnog een andere richting in te slaan. Of misschien doe ik een paar extra rondjes op een rotonde, omdat ik nog twijfel welke afslag ik zal nemen. Het maakt allemaal niet uit.
Het is mijn leven en ik ben de enige die het kán leven en dus ook de enige die kan bepalen wat 'juist' is voor mij op elk moment.
Tot nog toe is mijn pad niet bepaald een rechte laan. Eerder een enorme kronkelende bergweg. Hier en daar wat haakse bochten, soms wat haarspeldbochten en af en toe een U-turn. Maar het heeft me al veel gebracht en saai is het zeker nooit geweest. Hoewel ik daar soms naar verlangd heb, dat het wat saaier zou zijn. Maar heel eerlijk denk ik niet, dat ik daar blij van zou worden.
Gelukkig kan ik door alle kronkels in de weg het einde van mijn avontuur niet zien. Dat het nog maar een lange weg mag zijn. Kom maar op met al die bochten en kronkels!