In kinderboeken staat het zo mooi beschreven, de koe zegt 'boe' en de haan doet 'kukeleku'. Ik kan me zo voorstellen, dat (groot)ouders bij het voorlezen ook enorm hun best doen om er een mooie kukelekuuu van te maken. Want zo doet een haan dat, dat zeggen de boekjes. Maar heb je ooit wel eens geluisterd naar een haan? Ik bedoel, naar wat ie ècht zegt, hoe die ècht klinkt? Nou, ìk hoor er geen 'kukeleku' in. Er zitten er hier zat, dus ik kan er een hele studie van maken. Tegen wil en dank heb ik eens goed naar ze geluisterd.
'Le coq chante'
Er is in mijn omgeving maar één haan (van de vechthanen-buren) die daadwerkelijk kukeleku zegt. Tenminste, dat kan ik er met enige fantasie wel van maken. Je zou denken dat ie Franse voorouders heeft, het lijkt net of ie er heel sierlijk 'le' aan vooraf zegt, “lekukelekuuuu” klinkt het dan, bijna deftig. Zo hoort het, denk ik dan tevreden, een echte mooie duidelijke kukeleku. Precies volgens het boekje.
Gekuch en gerochel
De rest doet maar wat. Echt serieus, er is niks van te maken. Sommigen lijken een beetje te kuchen met de meest vreemde uithalen. Sommigen schreeuwen gewoon rechttoe rechtaan hard en schor. Heel soms zit er iets tussen wat het begin lijkt van een kukeleku, maar blijft dan ergens halverwege heel abrupt steken, alsof ie niet meer weet hoe het ook weer verder moet.
Vaak klinkt een bijna rochelend gekraai waar ik met de beste wil van de wereld geen kukeleku van kan maken. Ze hebben wel allemaal hun eigen rocheltje, dat dan weer wel.
Net als onze beide buurmannen zelf overigens, die hebben ook zo hun eigen rocheltje. Vooral 's ochtends zijn ze op hun best. Dan staan ze in hun eigen badkamer, eentje links en eentje rechts van ons en dan proberen ze uit alle macht slijm op te hoesten. Tenminste dat denk ik erbij.
De ene buurman hoest en rochelt zo naar, dat ik in het begin dacht dat ie misschien wel tbc heeft. Komt hier nog veel voor dus het zou kunnen, maar ik heb het 'm nooit gevraagd. Gelukkig dat ie vooral binnen hoest, want tbc is hartstikke besmettelijk. De buurman van de vechthanen hoest en rochelt zo hard dat ie er bijna van moet overgeven, zo klinkt het.
Ik vind het hoe dan ook allebei zeer onsmakelijk, maar daar hebben de buurmannen geen boodschap aan. Het schijnt op Bali en eigenlijk in heel Azië een gewoonte te zijn, een cultuur dingetje. Een vies cultuur dingetje vind ik het.
Het lijkt of alleen de mannen het doen, ik heb nog nooit een vrouw zo horen rochelen. Maar laatst vertelde een Nederlands meisje, dat bij haar Balinese schoonfamilie inwoont, dat de oma van haar vriend het ook doet, héél hard. Arme meid.
Ik zeg wel eens dat alles went, maar in dit geval weet ik het niet. Ik doe mijn best om er geen aandacht aan te schenken, om net te doen of ik het niet hoor, in de hoop dat het me dan niet meer opvalt. Het helpt niet echt helaas. Tja, 's lands wijs, 's lands eer zal ik maar zeggen.
Comments