Hoezo langzaam vegen, vraag je je misschien af. Nou ik woon niet meer in Nederland en neem van mij aan, er is een hele goede reden om hier alles wat langzamer te doen dan in Nederland. Laat me je meenemen naar een eiland hier ver vandaan.
Op het moment dat ik dit schrijf, is het op Bali regenseizoen. Een gemiddelde temperatuur tussen de 25 en 30 graden Celsius met een luchtvochtigheid die schommelt rond de 90%. Dat betekent lekker klef warm weer en zweten bij zo'n beetje alles wat je doet. Reden genoeg om een voorbeeld te nemen aan de Balinezen zelf.
Pelan-pelan (oftewel: rustig aan)
Balinezen doen namelijk alles, maar dan ook ècht alles, op zijn elfendertigst (behalve in het verkeer, maar da's een ander verhaal).
En ik moet toegeven, dat ik daar als welopgevoede, zeer efficiënt ingestelde en praktische Nederlander nog wel eens wat moeite mee heb....
In de loop der jaren ben ik er tijdens mijn bezoekjes aan Bali natuurlijk wel wat aan gewend geraakt. Ik erger me niet meer als het anderhalf uur duurt voor ik aan de beurt ben, als er welgeteld 3 mensen (drie!) voor me zijn op het postkantoor.
En dat een simpele reparatie een paar dagen of weken kan duren in plaats van een paar uurtjes, daar kijk ik ook niet meer van op.
Eerlijk is eerlijk, het duurde even voordat de irritatie minder werd. Maar alles went. Nou jaaaa, bijna alles dan.
Het gekke is dat ik best kan wennen aan de traagheid van de Balinezen. Alleen zelf blijf ik maar als een ontaarde Hollander doorrennen. Mijn tempo is echt wel wat omlaag gegaan, maar net zo langzaam als de Balinezen? Nee ik ben bang dat dat er niet inzit. Ik doe wel enorm mijn best hoor, maar het wil nog niet zo lukken.
Dagelijks ochtend ritueel
Elke ochtend vegen we het huis. In het begin dacht ik nog 'wat een onzin, dat hoeft toch niet elke dag?' Maar ik weet nu dat het echt nodig is. Je hebt je bezempje nog niet weggezet of er ligt weer een keutel van een tjiktjak – zo'n tegen het plafond geplakte kleine hagedis-achtige met van die schattige vingertjes en teentjes - of een drolletje van de wat grotere gekko (tokeh).
Laatst lag er echt een flatsje, ach die arme gekko heeft vast iets verkeerds gegeten dacht ik nog. Die kun je maar beter niet aan je bezempje hebben, een tissuetje is in dat geval meer op zijn plaats.
Maar goed, dat vegen dus elke ochtend, dat probeer ik echt zo rustig mogelijk te doen. Echt dat ik soms zelf denk 'tjesus ik wil nog wel meer doen vandaag hoor', wat op dit moment eigenlijk helemaal niet waar is. Zo traag dus en nòg gutst het zweet aan alle kanten van me af. Toch niet traag genoeg blijkbaar....
Het ziet er zo makkelijk uit, heerlijk langzaam vegen in gelijke slagen en met een hand op de rug. Ik weet niet of ik de kunst van het langzame, ritmische, bijna meditatieve vegen-zonder-te-zweten ooit zal leren. Ik betwijfel het....zucht, de Calvinistische efficiëntie zit erin gebakken, dat is er met nog geen honderd bezems uit te vegen.