Wie kent de uitspraak niet “als je haar maar goed zit”? En het werkt echt zo. Als je haar goed zit, dan voel je je gelijk een stuk beter. Als je daarentegen een bad-hairday hebt, voel je je vaak ongemakkelijk. Dus kijken we regelmatig 'in de spiegel van de kapper'. Hoe gaat dat dan als je op Bali woont? In deze blog lees je mijn ervaringen.
Al jaren weet ik dat ik op een keer grijs zal worden. Aangezien ik het haar van mijn vader heb, wist ik dat ik net zo lichtgrijs zou worden als hij al was op z'n 20e. Hoewel ik als klein kind helemaal niet doorhad dat hij het altijd donkerbruin verfde, snapte ik als tiener natuurlijk wel wat mijn vader toch zo lang voor de spiegel aan het doen was.
Dat heeft hij volgehouden tot hij tegen de 60 was. Vanaf dat moment begon hij het steeds lichter te verven, tot bijna blond. Ik vond dat niet zo mooi staan bij hem, dus op een keer zei ik daar iets over. Bleek er een heel idee achter te zitten. Hij wilde graag stoppen met verven, maar liefst zo onopvallend mogelijk. Dus hij dacht als ik het steeds lichter verf, dan is de overgang naar grijs niet meer zo groot. Zit wat in.
Dat het bij mij grijs zou gaan worden, was dus wel duidelijk. Dat idee had ik wel geaccepteerd, dacht ik. Wat ik natuurlijk niet wist, was vanaf wanneer.
Nou daar hoefde ik niet zo lang op te wachten. Vanaf half twintig begon zich hier en daar een grijze haar te vertonen, die ik er eerst nog krampachtig uittrok. Maar als het er steeds meer worden, is dat niet de beste optie...
Eind 20 begon ik met kleurspoelingen. Ik vond het ook wel leuk om af en toe eens een ander kleurtje te hebben, soms iets donkerder, soms aubergine of mahonie, dan weer rooier.
Daarna heb ik een tijdje natuurlijke henna poeder gebruikt om het rood te maken. Maar op een gegeven moment ben ik echte haarverf gaan gebruiken. Soms zelf, soms bij de kapper, afhankelijk van mijn financiële situatie.
Maar na jaren verven begon ik er last van te krijgen. Ik kreeg enorme jeuk op mijn hoofdhuid, vooral als het net geverfd was. En het maakte niet uit of ik bij de kapper was geweest of dat ik het zelf had geverfd (verf zonder ammoniak). Dus het was wel duidelijk dat ik niet meer zo goed tegen de verfproducten kon.
Inmiddels moest ik natuurlijk wel veel meer grijze haren hebben, maar als je het altijd verft, heb je geen idee van hoe grijs je eigenlijk bent. De kapper dacht zo ongeveer 50%. Vond ik best veel.
Toen kwam ik henna poeder tegen die een goede grijsdekking beloofde. Dát moest ik uitproberen en dat klopte wel aardig.
Voor krullend haar was het goed te doen, krullen verbergen een hoop. Bij steil haar is het, denk ik, niet voldoende, dan valt elke anders gekleurde haar veel sneller op. Jarenlang heb ik met veel plezier henna gebruikt. Mijn haar werd er ook sterker en voller van.
En toen vertrok ik in 2019 naar Bali. Geen idee of ik daar dezelfde verf zou kunnen kopen. Ik was 47 en ik dacht bij mezelf, dit is misschien een mooi moment om te stoppen met verven en het uit te laten groeien. Gewoon accepteren dat ik grijs word, scheelt ook nog een hoop werk en geld.
Zo gezegd, zo gedaan.
Om het op te maken smeerde ik de laatste verf in januari 2020 in mijn haar. Vervolgens heb ik het niet meer geverfd en ben ik ook lange tijd niet meer naar de kapper geweest (dat kon ook een tijdje niet zoals je weet).
M'n haar werd langer en langer en lichter en lichter, ook onder invloed van de zon. Het langere was wel lekker makkelijk, een haarknijper erin en klaar, ideaal voor warm weer. Aan de voorkant zag ik wel dat het wat grijzer werd en vooral veel lichter en ik raakte langzaam gewend aan dat nieuwe beeld in de spiegel.
Niet dat ik het heel leuk vond. Ik vond mezelf er ouder uitzien dan ik me voelde. En ik ontdekte dat alles er anders uitziet met grijs haar. Zonder enige make-up (wat ik niet meer zo vaak gebruik) krijg je al snel een blote-billen-gezicht en sommige kleuren kleding staan ineens niet meer. Er waren shirts die ik nu ronduit lelijk vond staan. Maar ik nam er genoegen mee, het was nou eenmaal zo.
Tótdat ik een keer, niet zo lang geleden (inmiddels 50 jaar jong), mezelf op een foto van de achterkant zag... Wááátttt, ben IK dat?
Ik wíst dat ik het was, maar ik herkende mezelf amper. Vond er niks aan, bah zó ongelooflijk grijs, veel meer dan aan de voorkant naar mijn idee. Blijkbaar was dat alleen mijn beleving, want manlief zei doodleuk “nee hoor, het is aan de voorkant hetzelfde als aan de achterkant”. Oh nee, echt waar???
Gevalletje van toch-niet-zo-geaccepteerd-als-ik-dacht...
Daar heb ik een paar weken over lopen dubben en denken. Maar ik kon niet anders dan tot de conclusie komen, dat ik na 2 jaar uitproberen, mijn grijze haar gewoon nog steeds niet mooi vond. Ik kon het simpelweg niet accepteren. Was ik kennelijk toch nog meer gehecht aan het uiterlijk dan ik dacht.
Uiteindelijk heb ik besloten om dan in ieder geval maar te accepteren, dat ik het niet kan accepteren...
Tja, je moet wat. Over een jaar of 10 ga ik het nog wel eens proberen, maar nu nog even niet.
Je hebt kappers en kappers
Op zoek dus naar een goede kapper. Dat vond ik in Nederland altijd al een dingetje, vooral vanwege mijn krullen. Kappers verkijken zich daar nog wel eens op en knippen het gauw te kort. Laat staan een kapper op Bali, die gewend is aan lang, dik en steil haar en totaal niet aan dun krullend haar dat alle kanten op beweegt.
En daarbij komt nog dat het Europese haar zó anders van structuur is, dat verven heel verkeerd kan uitpakken. Aziatisch haar is van nature veel dikker en donkerder, dus zij hebben flink agressieve verf nodig om het überhaupt te kunnen kleuren. Als je dezelfde verf zou gebruiken op een gemiddeld Europees pruikje, dan heb je kans dat er de volgende ochtend grote plukken op je kussen liggen. Dan maar liever grijs...
Ik had al 2 verschillende kappers geprobeerd op Bali en ik was, op z'n zachtst gezegd, niet erg onder de indruk van hun kniptalent. Gelukkig groeit haar redelijk snel...
Navraag bij een paar buitenlandse dames die ik ken en die er goed geknipt en geverfd uitzien (van sommige kleuren en leeftijden wéét je gewoon dat het verf is), bracht mij bij een kapper in Singaraja.
Op goed geluk
Als ik op 28 februari 2022 binnenstap bij Krisni Salon komen er 2 meiden op mij af. Helaas spreekt de ene, duidelijk de manager, helemáál geen Engels, de andere een paar woordjes en ik weinig Indonesisch. Maar met wat oudere foto's van mezelf als voorbeeld, de kleurkaart erbij, een beetje steenkolen Engels en Indonesisch en Google Translate komen we er wel uit welk model en welke kleur het moet gaan worden.
De manager gaat mij knippen en ik geef me er maar aan over. Ze deinst niet terug voor krullen en goddank blijkt ze ook echt vakkundig. Een klein half uurtje later ben ik blij met mijn nieuwe coupe. Da's alvast een opluchting. Nu de kleur nog...
Ria, de kapster die een paar woordjes Engels kent, gaat mij kleuren. Bruin gecombineerd met rood voor een warme gloed. Omdat de verf nu een lichtgrijze ondergrond heeft in plaats van een donkere, waarschuw ik nog dat ik er straks niet uit wil zien als een wortel (toevallig weet ik dat het woord 'wortel' in het Indonesisch hetzelfde is). Rood op een lichte ondergrond kan namelijk nogal oranje uitpakken. Misschien wel lekker Hollands zo'n oranje koppie, maar toch liever niet. Ria giechelt, belooft dat het geen wortel wordt en gaat de verf mengen.
Het grappige en tegelijk ook enge vind ik, dat ze na het knippen mijn kapmantel af heeft gedaan en die krijg ik ook niet terug. Met alleen een handdoekje om mijn schouders als bescherming slaat ze aan het verven. Petje af, want ik ben daarna geen enkel verfspatje op mijn kleding tegengekomen. Zijzelf, ook zonder schort, heeft wel af en toe een spatje van haar kleding verwijderd.
Dan volgt het standaard verf ritueel: verf opsmeren, laten intrekken, waarbij er af en toe door beide dames even goed gekeken wordt naar hoe het proces verloopt. Dan komt er nog wat verf bij, nog even intrekken, dan de hele boel uitspoelen en daarna komt er een volgende kleur en begint het riedeltje weer opnieuw.
Na het laatste uitspoelen komt ze met een grote föhn en ronde harige borstel aanzetten. Die combinatie is echt dodelijk voor krullen. Maar ik denk bij mezelf “ach ik zet zo toch weer m'n helm op, dus laat haar maar lekker”.
Afgezien van de enge gladde coupe die er door het föhnen is ontstaan, ben ik blij met het resultaat. Het is iets roder dan ik voor ogen had, maar helemaal prima. Lekker fris, lekker anders.
Mooi rood is niet lelijk
De volgende dag maken we een dagtochtje. Bij het restaurant waar we lunchen, sta ik buiten bij het toilet m'n handen te wassen en als ik in de spiegel kijk, schrik ik toch wel een beetje van hóe oranjerood mijn haar in het zonnetje is. Oeps, toch een beetje te wortelachtig...
's Avonds eten we in een restaurantje vlak naast de kapper en ik besluit om na het eten terug te gaan om te vragen of ze het iets bruiner willen maken. Gelukkig geen enkel probleem.
Als ik me in de stoel voor de spiegel laat zakken, zie ik dat mijn haar daarbinnen veel donkerder lijkt dan het buiten in werkelijkheid is. Er is ook nauwelijks daglicht binnen, vandaar waarschijnlijk dat het me de dag ervoor niet is opgevallen. Hmm goeie leer voor de volgende keer.
En een volgende keer komt er zeker en dan graag met dezelfde dames. Blij met het uiteindelijke resultaat, voel ik me ook gelijk een stuk beter. Ik heb er weer zin in. Het scheelt écht, als je haar maar goed zit, óók op Bali!